Okuma listeme ekle
Üniversitedeydim. Memleketine giden arkadaşım evini sevgilimle “kullanmamız” için anahtar bıraktığında, titremenin olağan sayıldığı bir kıştı. Eve öylesine bakınacağım o gece yalnızdım.
Ağır Roman’ın yazarı Metin Kaçan adı, cızırtılı televizyonumuzun Güneş K. olayını vicdanlarda irinler kabartarak zerk ettiği günlerden kalma faillerden biri olarak belleğime mıhlanmıştı. Evden çıkmadan, salondaki kitaplığı karıştırırken yükte hafif pahada ağır romanın gözüme çarpma nedeni olasılıkla buydu.
“Ayaküstü şöyle bir bakarım!” dediğim kitaptan on sayfa götürmüştüm. Hem de ne götürme; üzerindeki dondurma erimeye başlayan sıcak tatlıyı iştahla yersiniz de, bitmesini istemezsiniz ya, işte öyle.
Okudukça kafam dumanlanıyordu. İçine girdiğim dünyanın esrarından mıdır, sanki kanıma bir madde karışmış; o madde şakaklarımı zonklatacak kadar harlanmıştı.
“En iyisi kitabı ailenle kaldığın eve götür, orada okursun Emrah”
“Yok yok, biraz okuyayım, bırakırım zaten!”
Aklımda salınıveren düşüncelerin ikincisine uyup kurulduğum masada, kevaşelerin vizite suyuyla ıslanan Gılı Gılı Salih’i gördüm, muhabbeti koyulaştıran alemci kadınları, esrarı kallavi saran parmakları…
Ve elimden bırakamadığım “Ağır Roman” bittiğinde çenem dahi titriyordu.
…
İntihar ettiğini dün akşam öğrendiğim Metin Abi’ye yıllar sonra bu olayı anlattığımda gülümsedi. Ne mi dedi?
“Vaay!”
Emrah Polat – edebiyathaber.net (9 Ocak 2013)
.jpg)
