Üniversitedeydim. Memleketine giden arkadaşım evini sevgilimle “kullanmamız” için anahtar bıraktığında, titremenin olağan sayıldığı bir kıştı. Eve öylesine bakınacağım o gece yalnızdım.
Ağır Roman’ın yazarı Metin Kaçan adı, cızırtılı televizyonumuzun Güneş K. olayını vicdanlarda irinler kabartarak zerk ettiği günlerden kalma faillerden biri olarak belleğime mıhlanmıştı. Evden çıkmadan, salondaki kitaplığı karıştırırken yükte hafif pahada ağır romanın gözüme çarpma nedeni olasılıkla buydu.
“Ayaküstü şöyle bir bakarım!” dediğim kitaptan on sayfa götürmüştüm. Hem de ne götürme; üzerindeki dondurma erimeye başlayan sıcak tatlıyı iştahla yersiniz de, bitmesini istemezsiniz ya, işte öyle.
Okudukça kafam dumanlanıyordu. İçine girdiğim dünyanın esrarından mıdır, sanki kanıma bir madde karışmış; o madde şakaklarımı zonklatacak kadar harlanmıştı.
“En iyisi kitabı ailenle kaldığın eve götür, orada okursun Emrah”
“Yok yok, biraz okuyayım, bırakırım zaten!”
Aklımda salınıveren düşüncelerin ikincisine uyup kurulduğum masada, kevaşelerin vizite suyuyla ıslanan Gılı Gılı Salih’i gördüm, muhabbeti koyulaştıran alemci kadınları, esrarı kallavi saran parmakları…
Ve elimden bırakamadığım “Ağır Roman” bittiğinde çenem dahi titriyordu.
…
İntihar ettiğini dün akşam öğrendiğim Metin Abi’ye yıllar sonra bu olayı anlattığımda gülümsedi. Ne mi dedi?
“Vaay!”
Emrah Polat – edebiyathaber.net (9 Ocak 2013)
.gif)
.gif)
.jpg)
![İzinsiz gelen misafir / Havanur Taflan
Demokrasi hatırlamaktan korkuyor, dil söylemekten korkuyor. Siviller askerlerden korkuyor, askerler silahsız kalmaktan korkuyor ve silahlar savaşsız kalmaktan korkuyor… Kadının erkeğin şiddetinden korkusu ve erkeğin korkusuz kadından korkusu… Hırsız korkusu, polis korkusu… Kalabalık korkusu, yalnızlık korkusu, olandan ve olabilecekten korku, ölme korkusu, yaşama korkusu… Tepetaklak kitabında sıralar bunları Galeano. Ne çok korku var hayatımızda… Jonathan Noel’in güvercin korkusunu da ekledik mi tam oldu galiba. Aslında farklı bir bakış açısıyla başlayacaktım yazıya… Ama korku üzerine mizah yapmak hiç doğru gelmedi. (Bugünlerdeki toplumsal korkularımızı düşününce…)
Alman yazar Patrick Süskind’in Güvercin adlı romanının kahramanı Jonathan Noel. Bir bankanın bekçiliğini yapan Noel’in 1984 Ağustos’unda Paris’te geçen bir gününü anlatır yazar romanında. Çocukluk döneminde annesinin Naziler tarafından toplama kampına götürülmesinin ardından hiç tanımadığı amcasının evinde savaş bitene kadar saklanmak zorunda kalan, tekdüzeliğe, dinginliğe kavuşabilmek için evlendiği karısının başkasıyla kaçması sonucu tamamen yalnızlığına gömülen hayattan kopuk bir karakterdir kahramanımız. Hayatını allak bullak eden o güvercinle karşılaşana kadar da her şey yolundadır onun için. Günaydın, iyi akşamlar, teşekkürler gibi sözcükler dışında kimseyle iletişimi olmayan Noel, dış yaşamın ona karmakarışık gelen olaylarından nefret eder. Her günü aynı tekdüzelikle geçen hayatının yirmi yıllık bir süresini de geride bırakmıştır. Günün birinde gelecek olan ölümden başka, önemli herhangi bir şeyin karşısına çıkabileceğini aklının ucundan bile geçirmemiştir. Kırmızı, pençeli ayaklarıyla koridorun koyu kırmızı taşlarının üstünde oturup duran bir güvercin ile karşılaşmasıyla altüst olur kahramanımızın hayatı. Kafka’da görülebilecek bir insanlık tragedyası gibidir hikâye.
[tamamı edebiyathaber.net'te]
Havanur Taflan- edebiyathaber.net (1 Mart 2021)
#patricksüskind #güvercin #canyayınları @canyayinlari #almanedebiyatı #acılarınyazarısüskind #korku #savaş #hikaye #gerçek #kurgu #kitapinceleme #kitapyorum #kitaptanıtımyazıları @havanurtaflan #edebiyathaber](https://www.edebiyathaber.net/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder(pp_w200_h112).png)
