edebiyathaber.net

Fakir Baykurt’un ölümünden kısa bir süre önce ‘tamamladığı’ Eşekli Kütüphaneci* romanını okurken; yazarın konumu, işlevi ve yazarlık tavrını düşündüm ister istemez. Baykurt; inanmış, bağlanmış bir yazardı. Kimileri onu, ‘köy edebiyatı’ yapıyor diyerek, burun kıvırmış; kimileri ‘kaba gerçekçi’, kimileri de ‘toplumcu’ yazar gibi nitelendirmelerle bir yerlerde görmeye, göstermeye çalışmış durmuştu Tüm bunlardansa, onun kendini nasıl gördüğü; […]

devamını oku »

Edebiyatta eleştiri neyin karşılığıdır? Son zamanlardaki okumalarımla açımlayarak bir yanıt aramaya çalıştığım soru(n)lardan. İletişim Fakültesi’nde “Günümüz Türk Edebiyatı” dersinde eleştiri üzerinde dururken, sıklıkla bu türden sorularıyla karşılaşmıştım öğrencilerimin. Faulkner’ın getirdiği düşünceden yola çıkıp eleştirinin bir okur, yeni yazmaya başlayan bir yazar için neden gerekli olduğunu anlatmış; örnekler, önermeler getirmiştim. Faulkner, usta bir yazarın eleştiriye gereksinmesi […]

devamını oku »

“Yazmaya başlayınca en güç şey samimi olmaktır.” Andre Gide’ Auguste Strindberg’in Gizli Günlük’ünü(1) okuyorum bu günlerde. Hiç geçmesin dediğim an’ların git-gelinde kapıldığım bu okuma yolculuğunda, günce okumanın sıkıntılı bir yanını da olabileceğini düşünmemiştim doğrusu. Strindberg’in yazdıklarının, kendisine dair anlattıklarının böylesi bir yanı var. Kafka’nın, Zweig’ın, Mansfield’in, Woolf’un, Pavese’nin günlüklerini anımsıyorum da..Onların yazdıklarında da böylesi bir […]

devamını oku »

Dil, bir çağrıdır.  Varoluşumuzun dışavurumu, bilincimizin yansısıdır. Orada, sesinin bizi içine aldığı anlam, buluştuğumuz her nesneyi, karşımıza çıkan her görüntüyü, söze durduğumuz her insanı bütüncül yanlarıyla anlatır bize. Anlam ve anlatım… Bizi biçimleyenlerin gerçekliğini bunlarda bulduğumuz gibi, ötesindeki yazı, sözün getirip önümüze yığdığı her bir şeyi ayıklama işini de üstlenir. Yani, sözden yazıya geçişle başlayan […]

devamını oku »

“sesimi taşlar gibi dinliyorsun taştansın ve duymaksızın unutuyorsun” Furuğ Gelin bir dönemeç diyelim ona. Çetin bir yer. Duygu burgaçlarından geçirdiğiniz bakışlarınızla karanlığa gömülüyorsunuz bir ânda. Gri, puslu bir karanlık. Sözle uyanan bir dünyanın yeniden kuruluşu gibi kendini veriyorsun o ışıksız, günsüz güncesiz zamana. Bir ses beklerken, gözlerinden geçirdiğin, bir zamanlar seni delicoş kılan satırların ezberindesin: […]

devamını oku »

Uyandım sabahına, gecenin tozunu atan gün seninle. Çağrısı olan bir bakışın tutkusudur aramızda çağıldayan. Çıktım senin şafağından, gece eski gece değil artık. Gün her gün yeni bir zaman ışığını taşıyor; bakınca, orada gözlerin var, yaşama çınıltın, teninin alevlendiren esrimeleri bir de. Dokunmak gözlerine, dudaklarına, omuz başlarına, ısısına ellerinin…İçe çekilen bir deniz gibi duruşun, ara sıra […]

devamını oku »

Esrime Gözün taşıdıklarına mı tutukluyuz yoksa, ya da bilincin kavrayışına mı? İkisi de birbirini taşımıyor mu duygu düşüncelerimize… Gene de, ben, rüyaların gizini çözememişimdir… Rüyalarımız, belki de o saklı ben’imizdir… Yalnızca bastırılmış duyguların dile gelişi olarak açıklamak çok sıradan, Freud, bu anlamda çoktan aşıldı sanki! Yazarak rüyaları bir anlam yaratmak istemem, ama yazarım, çünkü oradadır […]

devamını oku »

Ellerinizi gözlerinizden çekin. Hayır, rüyamı anlatmayacağım bugün size. Cesar Vallejo’nun sözlerinden söz edeceğim. Dahası, onun gölgelediği zamanlardan, hatırlattığı dillerden. Yazmak istediğim öyküyü yazdığı, edeceğim sözü ettiği için yerinmedim; sevindim. Bana başka kapılar açtı. Gidince gör, dedi; avuntulama kendini. Bir duygu tufanına bırakmadan kendimi, dinledim. Özleme dönüktü sözleri. Sonra kavuşmanın ilminden söz ediyordu. Kapanıp kaldığınız yerden […]

devamını oku »