Sosyal medyada çok zaman harcayan biri değilim. Paylaşımlarımın sıklığı belki böyle düşündürmeyebilir fakat söylemek istediğimi söyleyip göstermek istediğimi gösterip geri çekiliyorum. Uzun sürelerce video izleyen, kim, nerede, kiminle, ne yemiş de merak edenlerden olamadım. İşte o kısacık zamanın birinde önüme düşen bir video aslında doğru bir karar olduğunu gösterdi bu tutumumun. Özel bir hastanenin yoğun bakım ünitesinde tedavi gören bir pamuk nineyle dalga geçen, insansı (!) bir varlığın görüntüsüydü bu. Üzülmenin ötesinde kahredici. Onu bugünlere getiren anne-babanın neler hissettiğini çok merak ettim açıkçası. Gittiği okullardaki öğretmenleri de izledi mi acaba? Videonun etkisinden çıkamamışken çalışa odamda bekleyen resimli kitaplara yöneldim. Öyle ya panzehir etkisi olacaktı mutlaka. Dikkat edilirse “resimli kitap” ifadesini kullanıyorum. Kitapların yaşı, seslendiği yaş grubu yoktur çünkü. Özellikle çocuklar okusun diye yazılanlarsa söz konusu olan, o kitapların yaş grubu sınırsızdır. Sözü daha çok uzatmadan bir an önce kitaba getirmek istiyorum. Çünkü bu kitap fazlasıyla iddia ediyorum ki 2022 yılının en iyi resimli kitabı olacaktır. Resimleriyle olmasa bile konusu-kurgusu ve diyalogları bunu hak ediyor.

“Anımsıyorum.” Ben de 2022 yılını belki de bu kitapla anımsayacağım en çok. Kitabın alt başlığında yer aldığı gibi “önemli şeyler asla unutulmaz.”

Yaşadığım günün/anın etkisi de tetiklemiştir duygularımı mutlaka fakat “Anımsıyorum” her satırıyla kalbe dokunan bir kitap. Jeanne Wills ve Raquel Catalina işbirliği ile ortaya çıkan “Anımsıyorum” son yıllarda yaygınlaşan ve sıklıkla karşımıza çıkan “demansı” çocuklara anlatıyor. Sıcak, sımsıcak bir büyükanne-torun hikâyesi bu. Okurken gözlerim doldu, boğazım düğümlendi. Bunları daha çok Yeşilçam filmlerinde yaşardım en çok. Münir Özkul’lu, Adile Naşit’li aile filmlerinde… Renkli, resimli bir kitap bana bunları yaşatıyorsa o kitabın yaşı yok demektir.

“Bugün günlerden ne?” diye sordu Kathleen. “Saat kaç?” “Bugün günlerden bugün” dedi çocuk “ ve bahçede oynama zamanı.” Öyle mi” dedi Kathleen. “Evet” dedi çocuk. “Sen de mavi mantonu giysene, takım oluruz…”

Bu diyalogla birlikte bütün dikkatim bu kitaba yoğunlaştı. Bunun gibi çarpıcı başka diyaloglar da var tabii ki. Hepsini buraya almayacağım.

Bu kısacık kitapta uzun metraj bir film izlemiş gibi hissettim kendimi. Tarifi zorlayacak bir sevgi gösterisi. Çocuklara anlatmakta zorlanacağımız konulardan biri olan demansı etkili bir şekilde anlatma aracı. Böylesi hassas konuları ele alan, duyarlı kitapları biraz daha fazla önemsiyorum. Çünkü bu kitaplar eğitimdeki en büyük desteğimiz.

Kimseyi kırmak, gücendirmek istemem ama resimli kitap olacaksa böyle olmalı demekten alamıyorum kendimi. Son dönemde nicelik olarak çoğalsa da nitelik olarak o yükselişi izleyemedik beklediğimiz şekilde. Adnan Binyazar’ın kulağımda küpe olan sözü düştü yine hatırıma: “Edebiyat öğretmez ama edebiyatın öğrettiğini de hiçbir şey öğretmez.”

O halde var olsun resimli kitaplar. Çok yaşasın çocuklar. Teşekkürler Bilgi Çocuk.

2022 yılının resimli kitabı “Anımsıyorum.” 

edebiyathaber.net (31 Ekim 2022)