Murat Özsan’ın Şişedeki Gemi’si, günümüz Türk romanında sıklıkla tartışılan bireysel kimlik arayışı ve aile geçmişiyle yüzleşme temalarını incelikle işleyen bir eser. Yazarın hem tıp alanındaki disiplinli düşünce yapısından hem de edebiyata olan duyarlılığından beslenen metin, kişisel hikâyelerin kırılgan dokusunu psikolojik derinlikle birleştiriyor.
Roman, görünüşte sade bir aile hikâyesi gibi açılırken aslında çok katmanlı bir anlatı kurar: sessizlik, saklanan sırlar ve geçmişten gelen yükler; bugünkü benlik algısına ve kuşaklar arası ilişkilere yön veren görünmez güçler olarak belirir. Özsan, aileyi yalnızca biyolojik bir bağ değil, toplumsal ve kültürel mirasın da taşıyıcısı olarak ele alır. Bu yönüyle eser, bireyin köklerine doğru yaptığı yolculuğu bir kimlik inşası süreci olarak kurgular.
Yazarın birinci tekil şahıs anlatımı tercih etmesi, okuru güçlü bir iç monolog alanına taşır. Bu bakış açısı, karakterlerin kırılganlıklarını ve içsel çatışmalarını doğrudan hissettirme gücüne sahiptir; fakat aynı zamanda anlatıcının güvenilirliği üzerine düşünmeyi de teşvik eder. Bellek ve unutma, romanın omurgasını oluşturan başat kavramlardır: hatırlamanın seçici doğası ve aile içinde saklanan geçmiş, bireysel hafızanın kırılganlığını görünür kılar.
Özsan’ın dili, yalın ama duygusal yoğunluğu yüksek bir estetik taşır. Sahne betimlemeleri ve içsel çözümlemeler, modern Türk edebiyatındaki otobiyografik kurmaca eğilimini hatırlatır. Buna rağmen yazar, anlatının duygusal yükünü dramatikleşmeden taşıyabilen dengeli bir üslup kurar.
Romanda aile bağlarının yanı sıra bireyin özgürleşme arayışı, modernleşme sürecinin getirdiği değer çatışmaları ve toplumsal cinsiyet kodları da dikkat çekicidir. Özsan, özellikle kadın karakterlerin iç dünyasını kurarken hem toplumsal beklentiler hem de bireysel arzular arasındaki gerilimi güçlü biçimde yansıtır.
Sanat ve estetik göndermeler ise metne kültürel bir derinlik katarken, sınıfsal aidiyet ve kültürel sermaye gibi sosyolojik kavramlarla okunabilecek bir arka plan oluşturur. Eserin ölüm ve hastalık eksenindeki kurgusu yalnızca biyolojik bir süreçten ibaret değildir; aksine geçmişle hesaplaşmayı, vicdani sorgulamayı ve kuşaklar arası aktarımları tetikleyen bir varoluşsal alan hâline gelir.
Şişedeki Gemi, çağdaş Türk edebiyatında son dönemde sıkça görülen “kişisel hafıza – aile tarihi” eksenli anlatılara yakın durmakla birlikte, yazarın disiplinler arası arka planı sayesinde farklı bir ses kazanıyor. Psikolojik derinlik, kültürel göndermeler ve bireysel yüzleşme süreçleriyle roman, hem edebiyat araştırmacıları hem de modern okur için zengin bir çözümleme alanı sunuyor.