“önce kendimiz, sonra bize iyi gelen her şey…”

Çok gergin ve mutsuz bir toplum haline geldik. Herkesin herkesle birlikte yaşadığı mutlu sokaklar, mahalleler, kentler yok artık. Apartmanlar bile yok. Kapıda karşılaşanların birbirini tanımadığı, tanımak da istemediği, bir selamı esirgediği yapılarda geçiriyoruz günlerimizi. Kendimizi en çok böyle güvende hissettiğimizden mi onu da sorguluyorum zaman zaman.

Çocukluğumu anımsıyorum, evin anahtarı bütün gün kapının dış tarafında asılı dururdu. Şimdiyse gece- gündüz fark etmeksizin eve girince arkasından kilitliyoruz kapıları hemen. Bütün bunlar çocuklarımıza ve çocukluklarına yansıyor. Bir arada yaşama ve oynama kültürüne sahip değiller. Onlar da yalnızlığı tercih ediyorlar ve odalarından çıkmıyorlar. Zorunlu olarak bir arada kaldıkları okul gibi ortamlarda da hırçın davranışlar sergiliyorlar. Yeni tanımıyla birbirlerini zorbalıyorlar. Akran zorbalığını yaşıyor ya da yaşatıyorlar.

Bu sıcak ve hatta ötesinde bezdirici tatil günlerinde, okullar sessizliğe gömülmüşken (ki bu sessizlik hiç çekilmiyor, okul çocukla güzel) bana bunu düşündüren kitap “Sevgi Aromalı Hayalet” oldu. Alaaddin Beken imzalı ve Köklü Yayıncılık tarafından yayımlanan kitapta farklı bir özelliğe sahip olan Duru’yla tanışıyoruz. ‘Farklı özelliklere sahip olup hayata tutunmaya çalışan, akran zorbalığına karşı savaşan, güçlü kalmak için kendine gösteriler hazırlayan çocuklara adanan’ kitapta Duru, nadir görülen bir hastalıkla baş etmeye çalışıyor. Bunun adı tam olarak hastalık mı ona da karar veremedim. Çünkü Duru’nun yüz ifadesi gülümser şekildeydi. Şartlar ne olursa olsun mutlu bir ifadesi vardı tabii. Fakat bu bedel karşılığında ona verilmiş küçük mucizeler de vardı. Sevgi Aromalı Hayalet’te kendine has özelliklerinden dolayı akran zorbalığına maruz kalan bir kız çocuğunun hayata tutunma mücadelesini okuyoruz. Nadir görülen hastalığından dolayı görünmez olmasını isteseler de o bir şekilde mücadele etmeyi de biliyor. Akran zorbalığına maruz kalan çocuklara güç verebilecek bir kitap, Sevgi Aromalı Hayalet.

*İyi Bir Çocuk

Alaaddin Beken okumalarım esnasında edebiyatımıza kazandırdığı bir başka çocuk karakterle de tanıştım. Bidur Durmazgil. Adı ve soyadı ile müstesna, özel bir kişilik Bidur. Belki bir Pıtırcık değil, belki bir Bacaksız değil ama olmaması için bir neden de yok. Öğretmen Yazarlar Yayınevi tarafından yayımlanmış kitapta daha en başta künye sayfasının üzerindeki ifadeye itirazım var ama. “Bu kitap pedagog ve rehberlik servisi tarafından incelenmiş ve onaylanmıştır.” Ebeveynlere şirinlik olsun diye mi, güven vermek için mi yazıldı bilemiyorum ama edebiyatın bir kurul onayına ihtiyacı yok. Bırakalım bunları. İnceleyen kurulun edebiyat alanındaki yetkinliğini kim denetliyor peki? Geçelim.

Bidur Durmazgil, oldukça hareketli, sürekli konuşmak isteyen bir çocuk. Adından da anlaşılıyor zaten. En az onun kadar da ilginç bir ailesi var. Babası Dursun Durmazgil, annesi Duriye Durmazgil, ablası Çenenaz Durmazgil, dedesi Durmuş Durmazgil ve barınaktan sahiplenilen kedileri Bisus Durmazgil. Kedinin soyadı mı olur diye itiraz edenler olabilir ama kediyle birlikte yaşayanlar durumu hemen anlamışlardır. O da ailenin bir ferdi. Bizim evden biliyorum.

Durmazgillerle tanışmayanlar için özellikle tavsiye ediyorum, bir an önce bu aile ile tanışın. Seveceksiniz.